«Πρέπει να σταθούμε όρθιοι με τις αξίες και τις προτεραιότητές μας»

ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΣ (Υπουργός Οικονομικών):

Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.
Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω για τα Πρακτικά ότι και στα αθλητικά και στα στρατιωτικά είμαι «μαύρος», και ΠΑΟΚτζής και μαυροσκούφης. Έτσι για τα Πρακτικά.
Η ομιλία μου σήμερα θέλει να συγκρίνει δύο ιστορίες. Το «success story» και το true story. Έχουμε ακούσει από τη Νέα Δημοκρατία πολλά για το «success story», που ανατράπηκε –υποτίθεται- το 2014. Τώρα ακούσαμε μια νέα εκδοχή αυτής της ιστορίας: Χαμηλή φορολογία, επενδύσεις, ανάπτυξη. Δεν μας είπαν τίποτα για τον κόσμο της εργασίας, για τις εργασιακές σχέσεις ή τουλάχιστον μας λένε ότι αυτό είναι ένα πρόβλημα που μπορούμε να το κοιτάξουμε στο μέλλον. Όταν η πίτα μεγαλώσει, μπορούμε να τη μοιράσουμε.
Άρα, αυτή η ιστορία, αυτό το «success story», δεν μας λέει πόσες θέσεις εργασίας θα χαθούν στον δημόσιο τομέα. Οι πεντακόσιες χιλιάδες του Φιγιόν είναι λίγες, πολλές; Θέλουμε περισσότερες; Και αν τις χάσουμε, πού θα τις χάσουμε; Στην υγεία, στην παιδεία;
Άκουσα και τον κ. Θεοδωράκη να λέει για τους ήρωες του ιδιωτικού τομέα. Πρέπει να πω και στον κ. Μητσοτάκη και στον κ. Θεοδωράκη ότι υπάρχουν και πολλοί ήρωες και ηρωίδες και στον δημόσιο τομέα. Θα τους καλούσα και τους δύο να έρθουν στο σχολείο των παιδιών μου, στο δημόσιο σχολείο και το γυμνάσιο και το λύκειο, για να δείτε τι αγώνα δίνουν και τι σεβασμό χρειάζονται. Οχι  δεν είναι πάντα μόνο ο ιδιωτικός τομέας.
Με λίγα λόγια το «success story» κρύβει πολλά. Όμως, και το true story είναι μια δύσκολη υπόθεση. Η δική μας η υπόθεση, που είναι το true story, η πραγματική ιστορία, έχει πολλές δυσκολίες. Βέβαια, δεν είναι μια ιστορία που θα την ακούσετε  στο μέλλον στις εφημερίδες, ούτε την ακούσατε και στο παρελθόν. Κάνω μια σύγκριση με το παρελθόν και την πρώτη αξιολόγηση. Τα ΝΕΑ στις 4 Μαΐου έγραφαν «Ω, πικρό μου έαρ…», ότι δηλαδή δεν θα κλείσει η πρώτη αξιολόγηση. Τα ΝΕΑ έγραφαν λίγο πριν «Ψυχρολουσία, δεν πήραν τίποτα» πάλι για την πρώτη αξιολόγηση. Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ στις 7 Σεπτεμβρίου είχε τίτλο «Το δημόσιο ταμείο είναι μείον», όταν ξέρουμε ότι έχουμε υπέρβαση 1 δισεκατομμυρίου. Η ΗΜΕΡΗΣΙΑ δεν πάει πίσω και στις 6 Μαΐου έγραφε «Σοκ και δέος στο δημόσιο, ψαλίδα στους μισθούς και τριάντα χιλιάδες απολύσεις». Η ΕΠΕΝΔΥΣΗ στις 4 Ιουνίου είχε τίτλο «Κόφτης από τον Σεπτέμβρη». Τα καταθέτω στα Πρακτικά.
Αυτά έγραφαν οι εφημερίδες, για να μην μπορεί ο κόσμος να καταλάβει ποια είναι τα επιχειρήματα.
Το true story λέει ότι τα πράγματα είναι δύσκολα. Δεν θριαμβολογεί. Ούτε ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θριαμβολόγησε για τα μέτρα που ανακοίνωσε πριν από δυο ημέρες. Εγώ δεν το άκουσα αυτό. Άκουσα ότι είπε πως είναι το ελάχιστο δυνατό που μπορούμε να δώσουμε και κατάλαβα από τον κ. Μητσοτάκη ότι και αυτό το ελάχιστο δεν έπρεπε να το δώσουμε.
Και καλά, δεν ξέρει ο κ. Μητσοτάκης ότι για τις συντάξεις αν δεν τα ξοδεύαμε τώρα θα χάνονταν, γιατί δεν θα μπορούσαμε λογιστικά να τα ξοδέψουμε στον καινούργιο χρόνο -θα σας το εξηγήσει ο κ. Σταϊκούρας- αλλά για τα νησιά, εκεί όπου υπάρχει κρίση, λόγω του προσφυγικού, ούτε αυτό έπρεπε να κάνουμε; Και αυτό έπρεπε να το καθυστερήσουμε; (σσ την αναβολή αύξησης του ΦΠΑ)
Δεν θριαμβολογούμε ούτε για την ανεργία. Ξέρουμε ότι έχει μειωθεί κατά διακόσιες χιλιάδες από την 1η Γενάρη του 2015, αλλά ούτε και γι’ αυτό θριαμβολογούμε.
Ξέρουμε ότι είναι δύσκολα και τα πράγματα στην Ευρώπη. Ξέρουμε ότι μετά από το Brexit, μετά από το δημοψήφισμα στην Ιταλία, με την άνοδο της λαϊκίστικης δεξιάς, η Ευρώπη δεν δουλεύει και δεν λύνει τα προβλήματα ή δεν τα λύνει αρκετά γρήγορα. Και όσο δεν τα λύνει, θα έχουμε πρόβλημα, ειδικά όσο δεν τα λύνει με δίκαιο τρόπο.
Και γι’ αυτό βάζουμε στο επίκεντρο τις συλλογικές συμβάσεις.   Ακούσατε από την Έφη Αχτσιόγλου χθες  ότι δεν είναι ιδεοληψία της Αριστεράς, αλλά είναι ένα ελάχιστο μέτρο για να αισθάνονται οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες ότι αυτοί μπορεί να έχασαν στην κρίση, αλλά τουλάχιστον θα μπορούν να συμμετέχουν στην άνοδο και στην ανάκαμψη. Και χωρίς συλλογικές συμβάσεις, χωρίς τη δυνατότητα να διαπραγματευθούν, δεν θα μπορέσουν να έχουν αυτή την αίσθηση, όχι μόνο οι Έλληνες και οι Ελληνίδες εργαζόμενοι, αλλά όλοι οι Ευρωπαίοι.
Το true story, η πραγματική ιστορία, ψάχνει για μια διαφορετική Ελλάδα και για μια διαφορετική Ευρώπη. Και εμείς λέμε ξεκάθαρα ότι αν η Αριστερά δεν μπορεί να εξυπηρετήσει αυτή τη διαφορετικότητα, τότε δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Έχουμε, όμως, και μια ειλικρίνεια, για να είναι true story. Καταλαβαίνουμε ποια είναι τα προβλήματα. Ξέρουμε ποιους να βοηθάμε, ποιους δεν θέλουμε να βοηθήσουμε και ποιους θέλουμε να βοηθήσουμε  αλλά  δεν μπορούμε γιατί έχουμε περιορισμούς.
Να σας πω δύο περιορισμούς που μας δυσκολεύουν για μια συγκεκριμένη τάξη. Ο πρώτος περιορισμός είναι ότι είχαμε την απόλυτη ευθύνη να βοηθήσουμε τους πιο φτωχούς, τους πιο αδύναμους, τους πιο ευάλωτους. Και γι’ αυτό αρχίσαμε την πολιτική μας με την ανθρωπιστική κρίση.
Γι’ αυτό σ’ αυτή τη φάση ξετυλίγουμε το GMI, το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, που θα κοστίσει 750 εκατομμύρια. Γι’ αυτό το προηγούμενο Καλοκαίρι κάναμε μια προοδευτική αλλαγή του φόρου εισοδήματος, που έφερε μεγάλα οφέλη στους φτωχούς. Γι’ αυτό και αυξήσαμε στον προϋπολογισμό τις δαπάνες για την υγεία και την παιδεία.
Και με τον κ. Οικονόμου που είχαμε μία διαφορά χθες, του εξηγήσαμε με πολύ μεγάλη προσοχή και επιμονή ότι δεν είναι οι μόνες δαπάνες για την Υγεία εκείνες που είναι κάτω από το Υπουργείο Υγείας, αλλά βρίσκονται και αλλού, αν κοιτάξει αυτά τα έξοδα.
Σήμερα το πρωί, μάλιστα, όταν ξύπνησα, είχα ένα δώρο σπίτι μου: Μια τεράστια πορτοκαλόπιτα από μια γιαγιά  – της οποίας ο εγγονός της είναι συμμαθητής του γιου μου – που μου είπε πως «όταν και όσες φορές μιλάς έτσι στον κ. Οικονόμου, θα παίρνεις μία τέτοια πίτα»!
Βεβαίως, επειδή και εγώ και ο κ. Οικονόμου προσέχουμε τη σιλουέτα μας, δεν θα του μιλάω έτσι πολύ συχνά, του το υπόσχομαι!
Ποιος είναι ο δεύτερος περιορισμός; Η φοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο, είναι μια δύσκολη υπόθεση και το true story κάνει και αυτοκριτική. Είναι αλήθεια ότι από την αρχή δεν είχαμε σωστή εκτίμηση για το πόσο δύσκολη είναι αυτή η υπόθεση. Άρα, κάνουμε αυτοκριτική γι’ αυτά τα θέματα.
Για τις λίστες Λαγκάρντ και Μπόργιανς, για τις οποίες μας λέτε ότι δεν γίνεται τίποτα, να σας θυμίσω μερικά πράγματα. Το 2014 το σύνολο βεβαίωσης ήταν 23,4 εκατομμύρια ευρώ και ο αριθμός ολοκληρωμένων υποθέσεων τριάντα οχτώ. Το 2015 το σύνολο βεβαίωσης ήταν 173 εκατομμύρια ευρώ, ενώ ο αριθμός ολοκληρωμένων υποθέσεων ήταν σχεδόν εκατό.
Ούτε ξεχάσαμε τη λίστα Μπόργιανς,  όπως  άκουσα εδώ. Οι έλεγχοι ξεκίνησαν αμέσως μετά την παραλαβή της λίστας και ήδη έχει σήμερα πραγματοποιηθεί πληθώρα ελέγχων πάρα πολλών στοιχείων από τους οικονομικούς εισαγγελείς και τις φορολογικές υπηρεσίες και υπογράψαμε κοινή δήλωση προθέσεων με το αντίστοιχο κρατίδιο της Ρηνανίας-Βεστφαλίας.
Στη λίστα Μπόργιανς μέσα σε τρεις εβδομάδες είχαμε ταυτοποιήσει εκατοντάδες ονόματα. Στη λίστα Λαγκάρντ πέρασαν τρία χρόνια για να ταυτοποιηθεί το πρώτο όνομα.
Όμως, το πιο σημαντικό είναι ότι όλα τα ονόματα, που βρίσκονται στις λίστες θα ελεγχθούν το επόμενο διάστημα μέσα από την εξαιρετικά σημαντική δουλειά του Υπουργείου Οικονομικών, που ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους ΑΝΕΛ και η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη για τη διασταύρωση φορολογικών δηλώσεων τραπεζικών καταθέσεων. Ουσιαστικά ενοποιούμε όλες τις λίστες και προσθέτουμε χιλιάδες υπόπτων για φοροδιαφυγή. Όλοι αυτοί θα ελεγχθούν.
————-
Ποια είναι τα κακά νέα; Ότι όλα αυτά τα έσοδα, που θα πάρουμε από τη φοροδιαφυγή, δεν  υπολογίζονται  για να κλείσουν τα δημοσιονομικά κενά. Οι θεσμοί τα θεωρούν μη παραμετρικά μέτρα.
Ποια είναι τα καλά νέα; Τα καλά νέα είναι πως ο,τι κερδίσουμε από αυτά, θα μπορούμε να τα ξοδέψουμε για τους ανθρώπους που θέλουμε να βοηθήσουμε.

Όμως, γιατί τα είπα όλα αυτά; Γιατί αναφέρθηκα  στους δύο περιορισμούς; Είχαμε τον περιορισμό των φτωχών, των πιο ευάλωτων και είχαμε και τον περιορισμό ότι ήταν δύσκολο να πιάσουμε τους πλούσιους γρήγορα και επομένως,  για αυτό έχουμε χτυπήσει τους μεσαίους. Το ομολογούμε αυτό. Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι των μεσαίων στρωμάτων, των αυτοαπασχολούμενων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που πραγματικά τους έχουμε χτυπήσει και είναι πάρα πολύ δύσκολη η κατάστασή τους.
Όμως, τους λέμε να ακούσουν προσεχτικά, αν θεωρούν ότι το success story, που βασίζεται μόνο σε μειωμένη φορολογία, θα τους βοηθήσει. Τους λέμε να ακούσουν προσεχτικά με ποιους θέλουν να πάνε και ποιους θέλουν να αφήσουν. Τους λέμε, κοιτάξτε τι γίνεται σε όλη την Ευρώπη, όπου τα μεσαία στρώματα εγκαταλείπουν τον νεοφιλελευθερισμό είτε στην κεντροαριστερή εκδοχή είτε στην κεντροδεξιά εκδοχή, γιατί καταλαβαίνουν ότι είναι πολύ ευάλωτα και στην παγκοσμιοποίηση και στον νεοφιλελευθερισμό.
Και είναι ευάλωτα, γιατί η μεγάλη υπόσχεση της παγκοσμιοποίησης, ότι θα επηρεάσει μόνο ναυτεργάτες ή μόνο αυτούς που θα δούλευαν στα υφαντουργεία, δεν επιβεβαιώθηκε. Η ανισότητα της παγκοσμιοποίησης χτυπά και τα μεσαία στρώματα.
Άρα, αυτό, που έπρεπε να κάνουμε εδώ, είναι να δούμε με πιο σχέδιο μπορούν  οι μεσαίες τάξεις να πάρουν τα πάνω τους: με ένα γενικό επενδυτικό πρόγραμμα, που λέει να μειώσουμε τους φόρους, να μειώσουμε και τους μισθούς ή με ένα αναπτυξιακό σχέδιο, -σαν αυτό  που βγήκε από τον κ. Σταθάκη και από τον κ. Χαρίτση στην προηγούμενη Κυβέρνηση ,  οι οποίοι άλλαξαν τελείως το πρότυπο, τελείως τη στόχευση, τελείως το αναπτυξιακό μοντέλο και  με το οποίο  λένε ότι πρέπει να πάμε πιο πέρα από τα μεγάλα έργα και τους δρόμους;
Βεβαίως, χρειάζονται και μεγάλα έργα υποδομών, αλλά αυτό που χρειαζόμαστε  περισσότερο  σε μια χώρα σαν την Ελλάδα είναι πολλά μικρά έργα. Αν διαβάζατε από εδώ από τη δεξιά μεριά μου, τι λέει το EIB, τι λέει το BRD, τι λένε οι ξένοι οίκοι, θα διαβάζατε πως λένε ότι η ελληνική Κυβέρνηση έχει αναπτυξιακό μοντέλο που στρέφεται προς αυτά τα μεσαία στρώματα.
Και πραγματικά δεν βλέπω κανένα λόγο να μην με πιστέψουν αυτά τα μεσαία στρώματα. Τους λέω ξεκάθαρα ότι με τη Νέα Δημοκρατία δεν έχετε μέλλον, όπως δεν έχετε μέλλον με κανένα κόμμα της ευρωπαϊκής λαϊκής οικογένειας. Όποι έχετε πάει εκεί, έχετε καταστραφεί.
Πάμε τώρα  να δούμε  αν είναι ρεαλιστικοί οι στόχοι του Προϋπολογισμού και η πρόβλεψη για ανάπτυξη  2,7%. Πολλοί μας είπαν ότι ο ΟΟΣΑ μας λέει ότι θα είναι 1,8%, κάποια τράπεζα λέει για 0,9%. Υπάρχουν διαφορές. Το ΔΝΤ, που δεν μας έχει συνηθίσει  σε αισιόδοξες προβλέψεις, προβλέπει  2,8%, για παράδειγμα. Η Κομισιόν  2,7%, η Τράπεζα της Ελλάδος 2,5%, η BRD 2%. Υπάρχουν πολλές εκτιμήσεις, αλλά δεν είναι τόσο εξαιρετικά δύσκολο, όπως νομίζετε.
Αναρωτιέστε πώς είναι δυνατόν να αυξηθεί η κατανάλωση, όταν ο κόσμος έχει λιγότερα λεφτά. Και εν μέρει έχετε δίκιο. Ξεχνάτε, όμως, ότι μειώνεται συνεχώς η ανεργία και αυτοί οι άνθρωποι θα αποκτήσουν την δυνατότητα  να ξοδεύουν. Ξεχνάτε ότι με τη δική μας κοινωνική πολιτική –βλέπω τον κ. Πολάκη  την κ. Φωτίου, τον κ. Ξανθό-, με  την  κοινωνική πολιτική που κάνουν απελευθερώνουν πράγματα για τα εισοδήματα. Ξεχνάτε επίσης  αυτό που σας είπα για τις επενδύσεις και τον καθαρό διάδρομο, που ήταν από την αρχή η στρατηγική αυτής της Κυβέρνησης.
Και μου είπατε ότι δεν έγινε και τίποτα ενώ ο κ. Βορίδης μού είπε «Πώς θα βοηθήσουν τα βραχυπρόθεσμα μέτρα σε αυτήν τη στρατηγική στο υπόλοιπο Αττικής;».
Πρώτα να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Έχουμε μπροστά μας και σας έκανα μια εισήγηση για τη διαπραγμάτευση πριν από δύο μέρες, που είπα ξεκάθαρα ότι τα βραχυπρόθεσμα μέτρα –είναι μέρος του παζλ, δεν είναι όλο το παζλ. Δεν  έχουν συμφωνηθεί τα μεσοπρόθεσμα και τα μακροπρόθεσμα μέτρα για το χρέος. Επομένως δεν μπορεί να γίνει σύγκριση  αυτού που έγινε τώρα – που είναι ένα βήμα για να μειωθεί το ρίσκο του ελληνικού χρέους και άρα να μπορούν οι επενδυτές να έχουν ξεκάθαρο διάδρομο με το PSI.
Δεν θα μπω στον πειρασμό να κάνω μια  ακόμα αντιπαράθεση  με τον κ. Βενιζέλο, που λέει ότι με το δικό του PSI, θα σωζόταν 1 τρισεκατομμύριο ευρώ μέχρι το 2040. Τα μαθηματικά του κ. Βενιζέλου δεν  σπρώχνουν μόνο προς  πίσω τα σύνορα της μαθηματικής γνώσης, είναι και πέρα από την επιστήμη των μαθηματικών.
Τι λέει το true story; Το true story λέει ότι μπορούμε το 2017 και το 2018 να έχουμε ανάπτυξη. Φτάνει αυτό; Όχι. Το true story ξέρει ότι είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Δεν κοροϊδεύει κανέναν. Κοιτάει τον κόσμο και του λέει «Θα έχουμε ανάπτυξη το ’17 και το ’18. Μπορεί να μην έχουμε το ’19 και το ’20, αν δεν αλλάξουμε πολλά πράγματα».
Γι΄ αυτό το true story επιμένει σε ένα άλλο αναπτυξιακό μοντέλο. Το true story γι’ αυτό δημιουργεί το Ταμείο που  του αλλάζει μορφή, για να ασκεί και βιομηχανική πολιτική μέσα από τις δημόσιες επιχειρήσεις,  οι οποίες  θα συνδέονται με την κλαδική πολιτική και τη γενική αναπτυξιακή πολιτική. Και γι’ αυτό το truestory μέσα στο Ταμείο δημιουργεί για πρώτη φορά τη δυνατότητα τα ακίνητα  του ελληνικού δημοσίου  να χρησιμοποιηθούν για το καλό της ελληνικής οικονομίας.
Και γι’ αυτό, συνάδελφοι και συναδέλφισσες, πρότεινα το 2,5% συν 1% στο Eurogroup ως μια λύση. Το 2,5% συν 1% σημαίνει να μειωθεί το πρωτογενές πλεόνασμα μετά το ’19 στο 2,5% και το 1% να πάει στην ανάπτυξη. Αφού ο κ. Σόιμπλε μάς λέει ότι το θέμα δεν είναι το χρέος, αλλά είναι η ανάπτυξη, τι καλύτερο από μια πρόταση συμβιβαστική σύμφωνα με την οποία  θα μειωθούν τα πρωτογενή πλεονάσματα μετά από το ’18 στο 2,5% και το 1% θα χρησιμοποιηθεί με συμφωνία με τους θεσμούς, μόνο για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις;
Κάτι τέτοιο θα είχε διπλό κέρδος. Απ’ τη μια μεριά θα ήταν πιο εύκολο να φτάσεις τον στόχο του 2,5%, γιατί θα είχες περισσότερη ανάπτυξη, αλλά, προσέξτε, θα ήταν πιο εύκολο να φτάσεις  και  τον στόχο του 3,5% , γιατί οι επενδυτές και οι οικονομικοί δρώντες βλέπουν μπροστά κι αν δουν  ότι θα υπάρχει φοροελάφρυνση μετά από το ’19, θα αλλάξουν τις οικονομικές αποφάσεις τους από τώρα.
Ας δούμε  τώρα το θέμα των πρωτογενών πλεονασμάτων μετά από το 2018 με λίγο μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Άκουσα  ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση αλλά και η υπόλοιπη Αντιπολίτευση πρώτον έχει σοκαριστεί για τα μεγάλα πλεονάσματα και δεύτερον ότι θέλουμε να δεσμεύσουμε τις μελλοντικές κυβερνήσεις.
Διαβάζω από το πρώτο μνημόνιο, που υπέγραψαν Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλος, Λοβέρδος: «Το μείγμα πολιτικών της Κυβέρνησης στοχεύει στη δημιουργία από το 2014 και μετά πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξεως άνω του 6,0% του ΑΕΠ». Στη σελίδα 53 είχαν και ένα διάγραμμα που έδειχνε το πρωτογενές πλεόνασμα του 2013 στο 4% και του 2014 στο 6,7%. Το καταθέτω στα Πρακτικά.
Δεύτερον, διαβάζω από τη συμφωνία του Προγράμματος Αναπροσαρμογής, που ήταν η βάση του 2012. Λέει εδώ: «Μετά το 2014, όταν η Ελλάδα θα καταγράψει τελικά ένα συνολικό έλλειμμα κάτω από το όριο της συνθήκης του 3% του ΑΕΠ, το πρωτογενές πλεόνασμα αναμένεται να παραμείνει υψηλό, αν και σταδιακά…» -φαντάζεστε το πόσο ψηλό-, «…μειώνεται  στο 4% το 2021 και 3,5% το 2030». Αυτό δεν ήταν δέσμευση; Δεν θα ήταν λιγότερο από 3,5%! Θα έφθανε στο 3,5%!
(το καταθέτει στα πρακτικά)
Ο κ. Βορίδης, ο οποίος ξέρει πόσο τον εκτιμάω, είπε ότι δεν είναι θέμα οικονομικών, αλλά δεν είναι και σωστό δημοκρατικά να δεσμεύεις την επόμενη Κυβέρνηση. Και επειδή του έχω μεγάλη εμπιστοσύνη, είμαι σίγουρος ότι το φθινόπωρο του 2014, όταν ο κ. Σαμαράς είχε την επιλογή να πάρει έξι μήνες επέκταση του προγράμματος, πάλεψε σκυλίσια ο ίδιος  να πάρει τους έξι μήνες και όχι  δύο μήνες, με αποτέλεσμα  να μας αφήσουν τελικά μόνο έναν μήνα για διαπραγμάτευση. Και όταν το Υπουργείο Οικονομικών μάς άφησε με άδεια ταμεία τον Γενάρη του 2015, είμαι σίγουρος –κόβω το κεφάλι κάποιου που δεν συμπαθώ– ότι πολεμούσε σκυλίσια (σ.σ και έλεγε)   «δεν είναι σωστό, κύριε Χαρδούβελη, να αφήσουμε την επόμενη κυβέρνηση χωρίς ταμεία! Δεν γίνονται αυτά στη δημοκρατία!»
Θέλω, κύριε Δένδια, να μου επιτρέψετε μια «πιρουέτα» προς το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, όπως είπατε στη δική σας ομιλία. Κοιτάξτε ποια είναι η άποψή μου για τη δέσμευση επόμενων κυβερνήσεων. Είναι στον κορμό του καπιταλισμού αυτό. Δηλαδή  είναι λάθος, η εικόνα που έχουμε οι αριστεροί πολλές φορές, ότι το κεφάλαιο και η Δεξιά είναι ένας μονομάχος και ένας άλλος μονομάχος  είναι  η εργασία και η Αριστερά είναι λάθος. Ο μονομάχος του κεφαλαίου τι κάνει; Προσπαθεί να αλλάξει το πεδίο της μάχης. Αυτός είναι ο στόχος του καπιταλισμού. Να δημιουργήσει, δηλαδή όχι μόνο κέρδη τώρα, όχι μόνο τη δυνατότητα για εκμετάλλευση τώρα, αλλά να μπορέσει να δέσει τις επόμενες κυβερνήσεις. Και γι’ αυτό είναι μεγάλη ζημιά για την Αριστερά να είσαι αδιάφορος για το ποιος κυβερνά και αν δημιουργήσει θέσεις που δυσκολεύουν την Αριστερά.
Ρώτησε ο κ. Παφίλης, υπάρχει κάποιος σοβαρός οικονομολόγος –νομίζω ότι δεν βάζω λόγια στο στόμα σας-, που πιστεύει ότι μπορεί να έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% για πολλά χρόνια; Και σας απάντησα τότε ότι δεν υπάρχει.
Εμείς αισθανόμαστε προδομένοι από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο γιατί έπρεπε να έχει το θάρρος της γνώμης του. Η ανάλυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου λέει –και το έχει πει η κ. Λαγκάρντ πολλές φορές- ότι η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να αντέξει μεγάλα πλεονάσματα, μετά από το 2018. Μάλιστα, σε ένα γράμμα που έχω από την κ. Λαγκάρντ μας λέει ότι μόνο με ηρωικές προσπάθειες θα φθάσετε το 3,5% το 2018 και μετά θα είναι πολύ δύσκολο.
Κι όμως  αντί να πάει και να πει στους Ευρωπαίους «με καλέσατε σ’ ένα πάρτι να βοηθήσω τη  Ευρωζώνη κι  εγώ έρχομαι  με τα πιστεύω και τις αναλύσεις μου,  και δεν έρχομαι, δεν συμμετέχω, αν δεν μειώσετε τα πλεονάσματα», ζητάει από μας -όπως εξήγησα στον κ. Δένδια σε μια ερώτηση που μου έκανε διευκρινιστικά – περισσότερα μέτρα. Τέτοιο διμέτωπο αγώνα σπανίως έχω δει, να είναι τόσο μπαταρισμένος σε μια μεριά!
Παρ’ όλα αυτά, εμείς θεωρούμε ότι η πρόταση μας για το 2,5% συν 1% είναι μια πρόταση που μπορεί να μας βγάλει απ’ αυτό το αδιέξοδο. Λέμε στους Ευρωπαίους ότι μία Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν αποφασίζει, μια πολιτική οντότητα που δεν λύνει προβλήματα είναι σε πολύ δύσκολη θέση. Οι άνθρωποι που ψηφίζουν λαϊκίστικα ακροδεξιά κόμματα βλέπουν μια Ευρώπη που δεν δίνει λύσεις, αλλά βλέπουν επίσης  ότι πρέπει να υπάρξει μια αλλαγή και μια διαφορετική πολιτική.
Εμείς θα είμαστε εδώ όσο μπορούμε, για να υπηρετήσουμε από την Ελλάδα με την Αριστερά και  με συζήτηση με άλλες δυνάμεις, το πώς μπορούμε να αλλάξουμε την Ευρώπη. Να είσαστε απόλυτα σίγουροι ότι αυτή η Ευρώπη σε ένα-δύο χρόνια μπορεί να είναι πολύ διαφορετική.
Πρέπει να σταθούμε όρθιοι με τις αξίες μας, πρέπει να σταθούμε όρθιοι με τις προτεραιότητές μας, πρέπει να σταθούμε όρθιοι με τις αναλύσεις μας, πρέπει να σταθούμε όρθιοι, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο.
Σας ευχαριστώ πολύ.